پایگاه خبری تحلیلی بانگ بیشه؛ رضوان پاک منش – دیدار خیبر خرم‌آباد و تراکتور، در حالی برگزار شد که حواشی فراوان، بازی را از مسیر فنی خود خارج کرد. از کیفیت پایین چمن و تأخیر در شروع مسابقه گرفته تا اعتراض‌های پی‌درپی، لیزر تماشاگران و جنجال VAR، همه دست‌به‌دست هم دادند تا فوتبال در خرم‌آباد رنگی از بی‌نظمی به خود بگیرد.

این دیدار در چارچوب هفته دهم لیگ برتر ایران برگزار شد و خیبر موفق شد تراکتور را با ۲-۱ شکست دهد. دیداری که قرار بود جدال فنی دو تیم پرتلاش لیگ برتر باشد، در نهایت بیش از آنکه از کیفیت بازی‌ها گفته شود، از حاشیه‌ها و ناهماهنگی‌های پیرامونش سخن رفت. از همان دقایق ابتدایی، نشانه‌ها حکایت از روزی پرتنش داشتند.

چمن ناهموار و تور پاره، آغازی ناامیدکننده

زمین ناهموار ورزشگاه خرم‌آباد یکی از نخستین نکاتی بود که نگاه‌ها را به خود جلب کرد. چمنی که بیشتر به دشتی بی‌سامان می‌مانست تا زمین لیگ برتری، نه‌تنها ریتم بازی را کند کرد بلکه باعث لغزش‌های مکرر بازیکنان شد. در کنار آن، پاره شدن تور دروازه جنوبی نیز موجب شد آغاز مسابقه حدود پنج دقیقه به تعویق بیفتد. این تأخیر، تمرکز بازیکنان را بر هم زد و از همان ابتدا به فضای بازی رنگی از بی‌نظمی بخشید.

پرتاب اشیا، لیزر و نادیده‌گرفتن اخلاق ورزشکاری

در ادامه، صحنه‌هایی رخ داد که فوتبال را از مسیر حرفه‌ای‌اش دور کرد. پرتاب اشیاء از سوی برخی تماشاگران و استفاده مکرر از لیزر برای اذیت بازیکنان تراکتور، نه‌تنها تمرکز تیم میهمان را بر هم زد، بلکه حرمت رقابت ورزشی را شکست. این رفتار‌ها هرچند از سوی تعداد معدودی انجام شد، اما تأثیرشان بر چهره کلی مسابقه سنگین بود؛ گویی بخشی از هیجان سکو‌ها جای خود را به خشم و بی‌قانونی داده بود.

VAR ابزار عدالت یا منبع ابهام؟

سیستم کمک‌داور ویدئویی (VAR) که قرار است عدالت را به فوتبال بازگرداند، در این بازی خود به یکی از منابع تنش تبدیل شد. تأخیر در تصمیم‌گیری داوران، به‌ویژه در صحنه‌ای که خروج توپ یا برخورد دست مدافع محل بحث بود، اعتراض‌ها را شدت بخشید. دقایق طولانی انتظار برای اعلام رأی نهایی، هم ریتم بازی را از بین برد و هم جرقه تنش‌ها را در نیمکت‌ها روشن کرد.

۱۳ دقیقه وقت اضافه؛ شعله‌ای بر آتش اعتراض‌ها

زمانی که داور در پایان نیمه دوم ۱۳ دقیقه وقت اضافه اعلام کرد، جرقه اعتراض‌ها شعله‌ورتر شد. نیمکت تراکتور به‌شدت معترض بود و حتی مهدی رحمتی، سرمربی خیبر، از داور خواست تا زودتر سوت پایان را بزند. چنین صحنه‌ای یادآور آن است که وقتی نظم بازی از دست می‌رود، حتی تیم پیروز نیز احساس ناامنی می‌کند.

غیبت سرمربی تراکتور؛ تأثیری پنهان، اما محسوس

یکی دیگر از نکات قابل توجه، محرومیت سرمربی تراکتور و تماشای بازی از روی سکو‌ها بود. نبود او در کنار زمین شاید در نگاه نخست جزئی به نظر برسد، اما همین فاصله فیزیکی می‌تواند فاصله‌ای روحی و تاکتیکی میان بازیکنان و کادر فنی ایجاد کند. حضور مستقیم سرمربی کنار خط، نقشی کلیدی در کنترل احساسات بازیکنان و جلوگیری از تنش‌ها دارد؛ چیزی که تراکتور در این دیدار به‌وضوح از آن بی‌بهره بود.

عیسی مرادی و شادی پرهزینه

در میانه این هیاهو، عیسی مرادی نیز پس از گلزنی با درآوردن پیراهنش شادی کرد و طبق قانون با کارت زرد جریمه شد. صحنه‌ای که در میان اعتراض‌ها و هیجان بازی گم شد، اما نشانه‌ای از جو احساسی حاکم بر زمین بود.

بیرانوند، محبوبی در زادگاه و گزارشگری با احساس

از لحظات دلپذیر مسابقه، حضور علیرضا بیرانوند در سکو‌های خرم‌آباد بود. تشویق‌های ممتد هواداران و شور جمعی که حضور او ایجاد کرد، برای لحظاتی فضای بازی را انسانی‌تر و صمیمی‌تر کرد. گزارشگر مسابقه نیز که تحت تأثیر این فضا قرار گرفته بود، در حین گزارش از او با عنوان «دکتر بیرانوند» یاد کرد؛ عبارتی که بازتابی از علاقه و غرور مردم نسبت به ستاره لرستانی فوتبال ایران بود.

وقتی حاشیه بر متن چیره می‌شود

در پایان باید گفت این دیدار، بیش از آنکه یادآور رقابتی فوتبالی باشد، نمونه‌ای از آن بود که چگونه ضعف در مدیریت میدانی، رفتار ناپسند بخشی از تماشاگران و تصمیم‌های داوری می‌تواند سایه‌ای سنگین بر تلاش بازیکنان بیفکند. فوتبال زمانی زیباست که رقابت در زمین رقم بخورد، نه در حاشیه‌ها.

وظیفه مسئولان برگزاری مسابقات و فدراسیون فوتبال است که پیش از آغاز بازی، از آماده بودن تمام شرایط فنی و ایمنی اطمینان حاصل کنند از کیفیت چمن و سلامت تجهیزات گرفته تا امنیت و نظم سکو‌ها باشد. تنها در این صورت است که می‌توان انتظار داشت فوتبال ایران، از سایه حاشیه‌ها بیرون آمده و در مسیر حرفه‌ای‌گری واقعی گام بردارد.

این دیدار بار دیگر یادآور واقعیتی تلخ در فوتبال ما بود هنوز فاصله زیادی تا حرفه‌ای‌گری داریم. زمین نامناسب، ضعف در سازماندهی، رفتار‌های غیراخلاقی روی سکو‌ها و ابهام در تصمیم‌های داوری، همه دست‌به‌دست هم دادند تا تلاش بازیکنان در سایه‌ای از حاشیه‌ها گم شود.

فوتبال ایران بیش از هر چیز به نظم، احترام و مسئولیت‌پذیری جمعی نیاز دارد؛ نه فقط از بازیکنان و داوران، بلکه از تماشاگران، مدیران و برگزارکنندگان مسابقات. هرچقدر هم که از تاکتیک، VAR یا داوری صحبت کنیم، تا زمانی که بستر اجرای درست بازی فراهم نباشد، زیبایی فوتبال در میان حاشیه‌ها دفن خواهد شد.